Imagin o wszystkich

Hejo. Przybyłam do was z imaginem. Mam nadzieję, że się spodoba. Pochyłą i inną czcionką są retrospekcje. Miłego czytania. 

Wszyscy

Jest Wigilia Bożego Narodzenia, a ja siedzę sama w domu. Święta zawsze spędzałam z moimi przyjaciółmi. To znaczy z Harrym, Louisem, Zaynem, Niallem, Liamem, Eleanor, Danielle, Perri i Daisy oraz ich rodzinami. Wszyscy przychodziliśmy do willi chłopców i ta atmosfera była naprawdę wspaniała. Czułam się jak członek rodziny, mimo że nim nie byłam. Ja sama nie miałam nikogo. Jednak w tym roku było inaczej. Nie szłam do nich na kolację. Dlaczego? Pół roku temu pokłóciłam się z nimi o mojego, już byłego, chłopaka.

-[T.I] on Ci złamie serce.- powiedział wkurzony Loczek. Nawet nie wiadomo o co. Przyprowadziłam tylko mojego chłopaka Davida, którego chcieli poznać.

-O co wam chodzi?- zapytałam- Znacie go ledwie pięć godzin, a już go przekreślacie.

-Znamy typów takich jak on!- krzyknął Zayn.

-Nie znacie go!- wkurzyłam się- On mnie kocha, a ja jego i gówno wam do tego! Jak się wam coś nie podoba to ja i tak mam to w dupie!

-Ta kocha Cię.- zaśmiała się Eleanor- A jak co do czego przyjdzie to Cię zostawi.

-Nawet wy dziewczyny?- zapytałam patrząc wrogo- Dobra ja idę. Mam nadzieję, że do jutra wam przejdzie.

-Nie przejdzie, bo on jest dupkiem bez uczuć!- krzyknął zdenerwowany Harry.

-Wiecie co?- zapytałam i nie czekając na odpowiedź dokończyłam- Nie odzywajcie się do mnie nigdy więcej. Nie chcę was znać!- rozpłakałam się- A mówiliście, że będziecie mnie wspierać, w każdej sytuacji.- powiedziałam spokojnie.

-Ale na pewno nie teraz. Najlepiej będzie jak już pójdziesz.- powiedział Loczek z kamiennym wyrazem twarzy. Wyszłam pośpiesznie, a on z hukiem zatrzasnął za mną drzwi.

Wtedy widziałam ich ostatni raz. Miesiąc później David ze mną zerwał. Załamałam się. Nie miałam nikogo kto mnie pocieszy. Zapomnieli o mnie. Najgorsze było dla mnie to kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Postanowiłam iść dalej dla tego maleństwa. Nadal chodziłam do szkoły. Jednak to nie było dziecko Davida, bo się nigdy z nim nie przespałam. To jest dziecko Loczka. Raz po imprezie przespaliśmy się, ale on nic nie pamięta, a ja nie będę mu przypominać. Teraz to i tak nie ważne. Mimo, że mam tylko siedemnaście lat to i tak je wychowam. Postanowiłam, że wyjdę na spacer. Ubrałam fioletową kurtkę oraz czarne kozaki i wyszłam z domu zamykając go. Mimo, że nie miałam osiemnastu lat mogłam mieszkać sama. Rodzice wyrazili na to zgodę. Tak było w testamencie. Zginęli w pożarze swojego sklepiku. Bardzo za nimi tęskniłam, ale musiałam iść dalej. Nawet nie zauważyłam, że doszłam do ławki na której poznaliśmy się z Harrym. Miałam wtedy piętnaście lat, a on siedemnaście.

Usiadłam na ławce i rozpłakałam się już na dobre. Dlaczego akurat rodzice? Przecież nie zdążyłam się z nimi pożegnać.

-Przepraszam. Stało się coś?- zapytał męski głos. Obróciłam głowę w lewą stronę i zobaczyłam przystojnego bruneta z lokami. Na oko miał koło osiemnastu lat.- Powiesz mi?

-Nie znam Cię.- powiedziałam wycierając łzy rękawem.

-No tak. Nazywam się Harry Styles.- uśmiechnął się i wyciągnął w moim kierunku rękę.

-[T.I] [T.N.].- uścisnęłam jego dłoń z lekkim wahaniem.

-To teraz mnie znasz i możesz mi wszystko powiedzieć.- przysunął się do mnie i mnie przytulił.

-Zostałam sama. Nie mam nikogo, bo rodzice zginęli tydzień temu.- rozpłakałam się na nowo. Dlaczego w ogóle mówię o tym temu chłopakowi. Przecież go nie znam. On  nic nie mówiąc przytulił mnie jeszcze bardziej. Nie bój się teraz masz mnie.- powiedział pewien siebie. Odsunęłam się i spojrzałam w jego zielone oczy.

-Serio?- zapytałam niedowierzając.

-Serio, młoda.- zaśmiał się, a ja lekko się uśmiechnęłam się.

Jakiś czas później poznałam resztę. Od razu się polubiliśmy. Samotna łza spłynęła po moim policzku.

-Dlaczego siedzi tu Pani sama, a nie z rodziną i przyjaciółmi?- usłyszałam męski głos. Czyży deja vu?

-Nie mam nikogo.- odpowiedziałam naciągając  kaptur bardziej na głowę.

-To zapraszam do mnie.- pociągnął mnie wbrew mojej woli. Na nic zdawały się moje krzyki, więc się poddałam. Po około dwudziestu minutach stanęliśmy przed piękną willą. Skądś ją kojarzyłam, ale nie wiedziałam skąd.

-Wróciliśmy.- krzyknął chłopak.

-Co tak długo?- spytał damski głos.

-Opierała się.- powiedział chłopak i zaczął się rozbierać z kurtki i butów. Ja nic z tego nie rozumiałam. Do pokoju weszła reszta jego znajomych i wtedy ich poznałam. Moi byli przyjaciele. Odwróciłam się i chciałam wyjść, ale ktoś mnie przytulił. To Harry. Poznałam po perfumach, które sama mu kupiłam. Zaczęłam się wyrywać, ale to nic nie dawało.

-Uspokój się, bo zrobisz coś maleństwu.- powiedział Liam. Momentalnie zamarłam. Skąd oni wiedzieli?. Przecież dobrze się ukrywałam.

-Obserwujemy Cię od dłuższego czasu młoda.- uśmiechnęła się Eleanor.

-Ale jak to?- spytałam zdziwiona.

-Zaraz Ci powiemy tylko się rozbierz.- powiedział Lou i wszyscy wyszli z przed pokoju, a ze mną został Harry. Chciałam się schylić i odpiąć buty, ale Loczek mnie wyprzedził.

-Zrobiłabym to sama.- powiedziałam stając na boso na dywanie zdejmując kurtkę.

-Wiem.-uśmiechnął się i złapał mnie za rękę prowadząc do jadalni, gdzie wszyscy już siedzieli.

-Powiedz nam, który miesiąc?- zapytała Pezz.

-Koniec siódmego.- odparłam.

-To dziecko tego Davida?- zapytał Loczek przez zaciśnięte zęby.

-Nie.

-To czyje?- zapytała Dani- On wie?

-A czy to ważne?- odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

-Tak, bo zamierzamy Ci pomóc.- powiedział Daddy- Obserwowaliśmy Cię długo. Żałowaliśmy tego, ale ty sobie świetnie radziłaś. Postanowiliśmy zaprosić Cię na Wigilię, ale zmieniłaś numer.

-Ale on i tak nie pamięta, więc mi nie uwierzy.- powiedziałam cicho i mimowolnie spojrzałam na Loczka.

-Czekaj to ty to pamiętasz?- zapytał zdziwiony Loczek.

-Ty też?- spojrzałam na niego pytająco.

-Możecie powiedzieć o co chodzi?- zniecierpliwił się Niall.

-Jak Mała miała urodziny to tak jakoś wyszło, że się przespaliśmy.- zaśmiał się nerwowo Harry- To moje?

-Tak.- uśmiechnęłam się nieśmiało. Podszedł do mnie i mnie przytulił.

-Ej gołąbeczki spójrzcie w górę.- powiedział Zayn poruszając zabawnie brwiami. Nad nami wisiała jemioła. Harry uśmiechnął się cwaniacko. Pochylił się nade mną i mnie pocałował. Było w nim dużo miłości, namiętności i pasji. Kiedy zabrakło nam tchu oderwaliśmy się od siebie.

-Kocham Cię mała.- powiedział Hazz i musnął moje usta.

-Ja Ciebie też duży.- przytuliłam się do niego- To będzie dziewczynka.- powiedziałam cicho.

-Naprawdę?- zapytał, a ja pokiwałam głową- Będę miał córeczkę.- zaśmiał się i znowu mnie przytulił. Czułam się przy nim bezpiecznie. Wiedziałam, że to moje miejsce na ziemi.

-Kochanie, wybaczysz nam?- zapytała Daisy dziewczyna Nialla.

-Ale co?- udałam zdziwienie.

-Że Cię zostawiliśmy.- powiedziała.

-Gdybym wam nie wybaczyła nie byłoby mnie teraz tutaj.- uśmiechnęłam się. Wszyscy mnie przytulili. To był najszczęśliwszy dzień w moim życiu. Wyjątkowa Wigilia. Odzyskałam przyjaciół i zyskałam miłość mojego życia. Cieszę się, że poszłam na ten spacer. Jednak cuda się zdarzają tylko trzeba w to wierzyć.

~by Bianuś