Rozdział 14

Rozdział 14

Camilla

Kiedy zadzwonił telefon przeprosiłam wszystkich i wyszłam z salonu. Nie znałam tego numeru, ale postanowiłam odebrać.

-Słucham?- zapytałam- Kto mówi?

-Cześć kotku. Tylko nie mów mi, że mnie nie poznajesz.- zaśmiał się znajomy głos w słuchawce.

-Ben.- wycedziłam przez zaciśnięte zęby.

-Brawo kotku.

-Nie mów tak do mnie.- powiedziałam stanowczo- Gadaj czego chcesz.

-Obrażasz mnie. Jak mogłaś pomyśleć, że coś od Ciebie chcę.- powiedział tym swoim obrzydliwie milutkim głosikiem.

-Znam Cię aż za dobrze. Nigdy nie dzwonisz żeby od tak sobie pogadać.

-I tu mnie masz. Masz miesiąc na oddanie tych siedmiu tysięcy, albo komuś stanie się krzywda.- powiedział i szyderczo się zaśmiał.

-Odpieprz się! Nic Ci nie oddam! Rozumiesz?! I nie zbliżaj się do mnie!- krzyknęłam bliska płaczu. Jednak nie mogę pokazać mu, że jestem słaba.

-Chyba się nie zrozumieliśmy kochanie.- powiedział- Jeśli ich nie oddasz, któremuś z Twoich przyjaciół coś się stanie. Wyraziłem się jasno?- zagroził mi.

-T… Tak.- załkałam cicho.

-Do usłyszenia.- rozłączył się, a ja z płaczem osunęłam się po ścianie na podłogę. Skąd on ma mój numer? Jak ja mam zdobyć te pieniądze? Podkuliłam nogi, oparłam o nie głowę i rozpłakałam się na dobre. Nie wiem ile tak siedziałam. Poczułam, że ktoś mnie obejmuje i przytula. Nie miałam nawet siły sprawdzić kto to. Nawet nie wiem kiedy zasnęłam. Poczułam tylko, że ktoś mnie podnosi i wnosi na gorę.

Następnego dnia

Obudziłam się z okropnym bólem głowy. Weszłam do łazienki i oparłam się rękoma o umywalkę. Podniosłam głowę i spojrzałam w lustro. Miałam zaczerwienione i podpuchnięte oczy. Weszłam pod prysznic, szybko się umyłam i wyszłam z pokoju w samym ręczniku. Wyjęłam z szafy czarne rurki, różową bluzkę w paski i czarny sweterek. Do tego założyłam czarne conversy. Włosy spięłam w koka, a rzęsy pomalowałam. Chciałam zrobić dobrą minę do złej gry. Nie chcę żeby się czegoś dowiedzieli. Nie mogą nic wiedzieć. Muszę to sama załatwić, a na razie wyjadę z Londynu. A przynajmniej mam taką nadzieję. W końcu taki wyjazd też kosztuje. Mam nadzieję, że mi się uda. Wyszłam z pokoju i skierowałam się do kuchni. Wszyscy tam byli, nawet Rosemarie.

-Cześć.- przywitałam się.

-Hej. Usiądź w jadalni, a my dokończymy robić śniadanie.- przytuliła mnie Rose. Wymusiłam i wyszłam z pomieszczenia. Usiadłam przy stole i zaczęłam myśleć jak zdobyć pieniądze na oddanie długu. Zdobyć siedem tysięcy w miesiąc jest strasznie trudne. Nawet jeśli pójdę do pracy to nie będzie to taka, której na dzień dobry dadzą mi trzy tysiące, a co tu mówić o siedmiu. Nie rozumiem tego. Matt przed śmiercią, jakiś miesiąc, mówił, że nic nie musi spłacać, że wszystko oddał. Jak to możliwe? Czyżby mnie oszukał? Nie to niemożliwe. On nigdy w stosunku do mnie by nie skłamał. Jednak nie mogę nie oddać Benowi tych pieniędzy. Nawet jeśli on kłamie. Nie mogę pozwolić, aby jeszcze kogoś skrzywdził. Z zamyślenia wyrwało mnie głośne „Smacznego.” Podziękowałam i zaczęłam nakładać sobie jedzenie. Chłopcy i Rose przygotowali kanapki z serem i szynką oraz jajecznicę.

-Kto wczoraj do Ciebie dzwonił?- zapytał Zayn. Miałam nadzieję, że to pytanie nie padnie.

-Nie ważne.- ucięłam temat- Jak coś nie ma mnie dziś w domu. Idę do Aleksa.- powiedziałam.

-A wrócisz tak na szesnastą?- zapytał Liam.

-Raczej tak. A co?- spytałam zaciekawiona.

-Ponieważ dziś przychodzą Danielle, Eleanor i Perrie. Chcielibyśmy wam je przedstawić.- wyjaśnił Zayn.

-No, ale jesteście pewni?- zapytała Rose.

-Tak. Jesteście naszymi przyjaciółkami i chcemy was przedstawić.- odpowiedział Harry. No właśnie tylko przyjaciółmi. W sumie nie wiem czy chciałabym żeby to było coś więcej. Przecież przeze mnie może mu się stać krzywda jeśli Ben nadal będzie mnie nękał. Nie powinnam o tym teraz myśleć.

-Wiecie ja się będę już zbierała.- powiedziałam i wstałam. Zaniosłam naczynia do zlewu i pobiegłam na górę. Wrzuciłam do torebki portfel, chusteczki oraz telefon i zeszłam na dół. Miałam zamiar już wychodzić, ale zatrzymał mnie Liam.

-Proszę. To są klucze dla Ciebie.- powiedział i wręczył mi duży pęk kluczy.

-Naprawdę.- zdziwiłam się.

-Tak.- uśmiechnął się. Rzuciłam mu się na szyję. Nie sądziłam, że tak mi ufają.

-Dziękuję. Muszę już iść.- powiedziałam- Do zobaczenia!- krzyknęłam i wyszłam z domu chowając klucze do torebki. Ruszyłam dobrze mi już znaną drogą do mojego starego domu. Mam nadzieję, że będzie w domu. Może da radę mi pomóc.

Niall

Mimo, że zjadłem śniadanie nadal byłem głodny. No, ale co ja mam zrobić skoro jestem wiecznie nienajedzony? Wyjąłem z szafki chipsy i jakieś ciastka, wsypałem chipsy do miseczki, po czym skierowałem się do salonu. Usiadłem na fotelu.

-Niall daj jednego.- usłyszałem głos Rose.

-Nie.- odpowiedziałem i włączyłem telewizję. Latałem po kanałach do momentu, aż zna…- Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!- krzyknąłem gdy ktoś się na mnie rzucił. Popatrzyłem na tę osobę i okazało się, że to Rose.- Co ty robisz? Na mózg Ci padło kobieto?- zapytałem lekko wkurzony, bo naprawdę się przestraszyłem.

-Biorę sobie chipsa.- odpowiedziała bezczelnie i wsadziła go sobie do ust. Nie mogłem puścić jej tego płazem. Kiedy już go przełknęła dźgnąłem ja w żebra. Ta zerwała się i krzyknęła:

-Kurwa! Niall to bolało!- trzymała kurczowo miejsca, w które ją dźgnąłem- To boli. Moje żebra.- dodała cichutko.

-To sobie je pomasuj.- powiedziałem i wyszczerzyłem się.

-Jak można pomasować sobie coś co jest pod skórą?- zapytał Liam patrząc na mnie z politowaniem.

-No normalnie. O tak.- powiedziałem i zacząłem masować boki Rose. Odskoczyła ode mnie i spojrzała na mnie z wielkim szokiem.

-Co za intelidżent.- zaśmiał się Lou- Jeśli chciałeś ją pomacać mogłeś zrobić to w bardziej ustronnym miejscu.- uśmiechnął się porozumiewawczo.

-Debil jesteś, wiesz.- syknąłem.

-Przestańcie. Zachowujecie się jak małe, niewyżyte seksualnie dzieci.- opieprzył nas Payne- Co teraz pomyśli sobie o nas Rose?- zapytał.

-Spokojnie. Nie myślę o was jak o zboczeńcach, tylko jak o pedofilach.- powiedziała Rose i wystawiła język. Spojrzeliśmy na nią zdziwieni, a ona się roześmiała.- Nie no żartowałam. Zachowujecie się jak zwykłe nastolatki. Nie udajecie nikogo kim nie jesteście i za to właśnie was kocham.

Wszyscy oprócz Harrego rzuciliśmy się przytulić. On jako jedyny odkąd Camilla wyszła nie odezwał się ani słowem. Siedział zamyślony gapiąc się w jeden punkt. Jeśli jej nie kocha to ja nie wiem co to jest. Podeszłem do niego i klepnąłem go w ramię.

-Myślisz o niej co?- zapytałem. Cała reszta usiadła i patrzyła na niego wyczekująco.

-Co? Nie. Ale o kim?- zapytał zdezorientowany i popatrzył na mnie nieobecnym wzrokiem.

-No o Camillę mi chodzi.- wyjaśniłem mu.

-Nie. No może trochę. W sumie nie wiem.- powiedział.

-Harry ty ją kochasz, prawda?- zapytał Tommo.

-Nie! Nie kocham jej!- krzyknął zdenerwowany.

-Hazz spo…- zacząłem.

-Nie, nie będę spokojny! A może ty Horan powiesz Rose co do niej czujesz! Myślisz, że tego nie widać jak na nią patrzysz? Może ona jest taka głupia i tego nie widzi, bo nie zna Cię tak jak ja, ale to widać!- skończył swój monolog i wyszedł z domu trzaskając drzwiami zostawiając nas wszystkich w kompletnym osłupieniu.

-Wow. Nie spodziewałem się tego po nim.- westchnął Zayn.

-Co się dziwić chłopak ma w końcu uczucia.- zaśmiał się Tommo.

-Ale czemu nie chce się przyznać do własnych uczuć?- zapytała Rose- I o co mu chodziło z tym patrzeniem Niall?

-On już taki jest. Nie potrafi przyznać, że się zaangażował.- wyjaśnił Liam- A z tym drugim pytaniem to do Blondyna.

Rose popatrzyła na mnie wyczekująco. Co miałem jej powiedzieć? Mam kompletny mętlik w głowie. Z jednej strony może i mi się podoba. Jednak nie wiem czy by nam to wyszło. W końcu w Mullingar zostawiłem Ashely. Nie wiem czy jeszcze na mnie czeka, ale mi to obiecała i powinna już niedługo przyjechać.

-Nie wiem o co mu chodziło. Pewnie chciał się po prostu na mnie wyżyć.- wyjaśniłem. Zayn i Lou parsknęli śmiechem i zaczęli między sobą szeptać.

-No ok. Nieważne. Muszę iść do domu.- powiedziała Rose.

-Dlaczego?- zapytałem.

-Muszę się przebrać i wziąć rzeczy skoro mam u was przez jakiś czas mieszkać.- wyjaśniła nam.

-Ah. Okay.- powiedziałem- O której wrócisz?

-Tak jakoś przed szesnastą powinnam być. Nie martwicie się.- uśmiechnęła się ciepło.

-No ok, ok.- powiedział Liam.

-To ja już lecę.- powiedziała i wyszła z domu.

Rosemarie

Wyszłam od chłopców i wsiadłam do taksówki. Po około dwudziestu minutach byłam na miejscu. Weszłam do domu i od razu poszłam do siebie, aby spakować parę rzeczy. Wyjęłam torbę i zaczęłam się pakować. Rodzice wracają dopiero 27 lipca, więc jeszcze trochę u nic pomieszkam. Cieszę się, że mi pozwolili. Dawniej nocowała u mnie Jen, albo ja u niej. Nie lubię zostawać sama w domu. W pewnym momencie usłyszałam „Tonight” Room 94. Spojrzałam na wyświetlacz. To mama. Szybko odebrałam.

-Halo.- powiedziałam.

-Cześć córeczko. Co u Ciebie?- zapytała.

-W porządku, a u was?

-Może być. Camilla jest u Ciebie czy ty u niej?

-Ona nie mieszka już z rodzicami, ale tak mieszkamy razem u naszych znajomych.

-W porządku. Pokłócili się?

-No wyszło na to, że jest adoptowana.

-Oh. No tak. Coś wspominałaś. Czyli mieszkasz z nią i?

-I pięcioma chłopakami.

-Słucham?!

-Mamo spokojnie. Trzech z nich ma dziewczyny, a pozostała dwójka to przyjaciele. Przynajmniej na razie.

-No okay. To uważaj na siebie. Wiesz, że z tatą się o Ciebie martwimy.

-Wiem mamo. Kocham was.

-My Ciebie też. Dzwoniłam po to, aby Ci przekazać, że to nasz jedyny i ostatni telefon do Ciebie.

-Jak to?

-Bo mamy strasznie dużo pracy. Przepraszamy Cię bardzo. Wybaczysz nam?

-Mamo, oczywiście, że tak. W końcu mam tylko was.

-No dobrze pilnuj się tam.

-Dobrze Mamusiu. Kocham was bardzo.

-My Ciebie bardziej. Pa pa.

-Pa.

I rozłączyła się. Zrobiło mi się trochę smutno. Jednak przynajmniej mnie o tym powiadomili. Wiem, że ich praca jest wymagająca. Spakowałam już wszystko. Spojrzałam na zegarek. Była już 14:17. Postanowiłam, że pójdę piechotą. To w końcu tylko trzydzieści minut drogi. Wyszłam z domu, zakluczyłam drzwi i stwierdziłam, że pójdę trochę okrężną drogą przez park. Dziś nie była tak ładna pogoda jak wczoraj, ale chyba nie zapowiadało się na deszcz. Szłam sobie spokojnie rozglądając się na boki. Wszyscy gdzieś się spieszyli, tylko ja szłam sobie spacerkiem. Cieszę się, że są wakacje. Przynajmniej nie musze się o nic martwić. W oddali zauważyłam dwie znajome sylwetki. O nie, tylko nie oni. Szybkim krokiem wyszłam z parku. Nie. Zauważyli mnie. Muszę uciekać. Zaczęłam biec i stwierdziłam, że pobiegnę najprostszą drogą. Po niecałych dziesięciu minutach dobiegłam do furtki i zaczęłam natarczywie dzwonić do furtki. Oni byli coraz bliżej… W końcu usłyszałam dźwięk otwierania furtki, więc szybko otworzyłam ją i zatrzasnęłam za sobą. Pędem ruszyłam przez podwórko chłopców do domu. W drzwiach stał Horan, więc gdy tylko do niego dobiegłam wtuliłam się w niego.

-Ej! Mała co jest?- zapytał zdziwiony. Ja z tego wszystkiego nawet nie mogłam nic powiedzieć.- No dobrze wejdziemy do środka tam nam wszystko opowiesz.

Weszliśmy do środka i Niall poprowadził mnie do salonu. Usiadłam na kanapie i znowu wtuliłam się w Horanka.

-Nialler co jej zrobiłeś?- zarzucił mu Zayn.

-O… on m… mi nic.- odpowiedziałam z wielkim trudem.

-To co Ci się stało?- wtrącił Liam.

-Ja… Jack i… i B… B… Ben.- odpowiedziałam jąkając się.

-Co Ci zrobili?- zapytał Payne.

-Sz… szłam p… prze… przez park.- powiedziałam i wzięłam głęboki wdech- I ich spotkałam. W sensie, że poznałam z dosyć sporej odległości, więc zaczęłam iść szybciej, by mnie nie zauważyli, ale niestety się nie udało. Więc zaczęłam biec jak najszybciej tutaj.- opowiedziałam.

-Coś od Ciebie chcieli?- zapytał Louis.

-Nie, ja po prostu od razu zwiałam. Boję się ich. Nie wiem do czego oni są zdolni.- odpowiedziałam na ich pytanie.

-To może chodźmy z tym na policję?- zaproponował Zayn.

-Nie!- odpowiedziałam nerwowo, a kiedy spojrzeli na mnie pytająco zaczęłam- Nie wiadomo co Camillę z nim łączyło. Jeśli on na nią coś nagada będzie miała przerąbane. Nie chcę jej sprawiać kolejnych problemów. Ona na pewno teraz chce wyjaśnić sprawę z adopcją. Chce znaleźć biologicznych rodziców.

-No, ale w ten sposób nie przestaną was prześladować. A nie zapominaj o tym, że musi oddać im siedem tysięcy nie wiadomo za co.- stwierdził Daddy.

-Na razie nigdzie nie idziemy. Po za tym, o której przychodzą dziewczyny?

-No jest 15:47, więc zaraz będą. Tyle, że Camilli jeszcze nie ma.- powiedział Malik.

-Może się spóźni?- zapytał Tomlinson.

-No wiecie, Hazzy też jeszcze nie ma. Może przyjdą razem?- poruszył śmiesznie brwiami Zayn. W tym momencie usłyszeliśmy, że ktoś wszedł do domu. Po chwili w salonie pojawił się Harry, a za nim Perrie, Eleanor, i Danielle. Jednak nie było z nimi Cami.

-Cześć dziewczyny.- powiedział Niall. Zayn podszedł do Perrie i pocałował ją w usta, Liam najpierw przytulił Dan, a następnie ucałował w policzek, a Lou podniósł Elkę, zrobił kółeczko wokół własnej osi i pocałował. Uśmiechnęłam się pod nosem. Zazdroszczę im takiego szczęścia. Z moich zamyśleń wyrwał mnie głos Payne’a:

-Dziewczyny poznajcie Rose. Rose poznaj Danielle, Eleanor i Perrie.

Uśmiechnęłam się niepewnie i każdej z nich podałam rękę.

-Wiesz kotku, z tego co mówiłeś miałyby być dwie dziewczyny, a ja widzę tu tylko jedną. Myślałam, że umiesz liczyć do dwóch, ale jednak się pomyliłam.- zaśmiała się serdecznie Danielle.

-No tak powinna być teraz Camilla, ale jej nie ma. Zaraz powinna być.- odpowiedziałam- Spróbuję do niej zadzwonić.- wyjęłam telefon z kieszeni i wybrałam numer Cami. Nie odbierała więc spróbowałam jeszcze raz, ale i tym razem nic.- Nie odbiera.- powiedziałam odwracając się w stronę reszty zgromadzonych.

-To może spróbuj do Aleksa.- zaproponował Liaś.

-No ok.- wyszukałam numer Aleksa i nacisnęłam zieloną słuchawkę. P pięciu sygnałach odebrał.

-Słucham.

-Cześć Aleks. Słuchaj może jest jeszcze z Tobą Cami?

-Nie, nie ma, a co?

-Bo się umówiliśmy, a jej jeszcze nie ma.

-Rose, ale ona…




__________________________________________________________________________

16 komentarzy=next

Pojawiła się nowa zakładka, a mianowicie informowani. Jeśli ktoś chce może podać swoją nazwę tt, a my was powiadomimy o każdym nowym poście. :)