Rozdział 13

Rozdział 13

Camilla

Kiedy weszłam do pokoju oniemiałam.
-I jak podoba ci się?- zapytał Liam patrząc na mnie.
-Jest okropny.- powiedziałam bez żadnych emocji.
-Jak to?- z przerażeniem zapytał Zayn- Przecież tak bardzo się staraliśmy.
-Co Ci się nie podoba?- zapytał Nialler.
-Kolor ścian, łóżko, meble, drzwi, widok za oknem i to, że będę musiała dzielić łazienkę z Harrym.-  wyliczyłam im. Chłopcom zrzedły miny.
-Ale mówiłaś, że lubisz fiolet.- powiedział zrezygnowany Tommo.
-Nie ten odcień.- powiedziałam ledwo powstrzymując śmiech. Chłopcy trochę zmieszani patrzyli na podłogę, a Rosemarie karciła mnie wzrokiem.- Żartowałam!- krzyknęłam.
-Jak to?- zdziwił się Hazza.
-Normalnie. Jest po prostu przepiękny. Dziękuję wam.- powiedziałam i przytuliłam każdego z nich- Nie musieliście tego dla mnie robić.
-A gdzie byś spała? W schowku?- zaśmiał się z własnego żartu Harry, a my razem z nim.
-To my Cię na razie zostawimy samą. Niedługo przyniesiemy Twoje rzeczy żebyś mogła się rozpakować.- powiedział Liam i cała szóstka wyszła. Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Pokój był pięknie urządzony. Jasno fioletowe ściany idealnie współgrały się z ciemnymi meblami. Na środku pokoju stało wielkie, dwuosobowe łoże z baldachimem. Po prostu żyć nie umierać. Jestem pod ogromnym wrażeniem. Nie sądziłam, że jakikolwiek chłopak może urządzić dziewczynie pokój w dodatku tak pięknie. Z okna rozciągał się przepiękny widok na ogród i basen. Usiadłam na łóżku, które swoją drogą okazało się być bardzo wygodne i uśmiechnęłam się pod nosem. Teraz może być już tylko lepiej. Podczas wakacji postaram się odnaleźć moich biologicznych rodziców. Zeszłam na dół do reszty ekipy. Wszyscy siedzieli w salonie i o czymś zawzięcie rozmawiali. Nawet nie zauważyli, że weszłam więc postanowiłam zwrócić na siebie uwagę. Usiadłam Hazzie na kolana.  Kiedy to zrobiłam wszyscy spojrzeli na mnie zdziwieni przerywając tym samym dyskusję.
-O czym rozmawiacie?- zapytałam z zaciekawieniem.
-O niczym konkretnym.- odpowiedziała Rose.
-I to nic przykuło całą waszą uwagę?- zapytałam podnosząc brwi i patrząc na nich znacząco.
-No niech Ci będzie. Gadaliśmy o tym jak będzie Ci się tu podobało i mieszkało.- wyjaśnił Louis nie racząc mnie ani jednym spojrzeniem. Wiedziałam, że kłamał.
-Okay. Niech wam będzie.- porzuciłam temat.
-To może wniesiemy teraz Twoje walizki i pudła, bo nasza piątka musi iść do sklepu.- zaproponował Liam- Ty i Rose mogłybyście rozpakować je.
-A ja nie mogę zostać?- zapytał niemal z błaganiem Harry.
-No, ale po co?- zdziwił się Zayn.
-Pomóc Camilli się rozpakować. Rose pojechałaby z wami.- odpowiedział na pytanie Styles i spojrzał na mnie znacząco.
-A co na to dziewczyny?- zapytał Niall.
-Mnie osobiście to nie przeszkadza, a Tobie?- spojrzałam na Rose.
-Bez różnicy.- stwierdziła.
-No to postanowione.- powiedział ucieszony Hazza i zaczął wciągać walizkę po schodach. Kiedy wniosłam ostatnie pudło Louis krzyknął z dołu:
-Wychodzimy! Bądźcie grzeczni!- zaśmiał się i wyszedł trzaskając drzwiami.
-To bierzemy się do roboty.- zaklaskał w dłonie Hazza i ruszył w kierunku walizki z bielizną.
-Najpierw weźmiemy się za ciuchy.- powiedziałam i pociągnęłam go za kołnierz koszuli. Zrobił smutną minkę, ale poszedł za mną. Otworzył szafę, a ja walizkę. Zaczęłam mu podawać rzeczy, a Harreh układał je tam gdzie mu kazałam. Po dwóch godzinach wszystko było poukładane na swoich miejscach. Bieliznę sama poukładałam jednak Harry parę sztuk zobaczył i musiał je skomentować, a ja momentalnie jak zwykle zarumieniłam się. Rzuciłam się na łóżko, a Styles obok mnie.
-Ale jestem wykończony.- powiedział.
-Ja też, ale nie  było tak źle. Było nawet zabawnie.- stwierdziłam uśmiechając się.
-No. Szczególnie kiedy próbowałaś ukryć bieliznę.- uśmiechnął się do mnie i wstał z łóżka. Podszedł do biurka i wziął zeszyt z tekstami. Zaraz co? Nie. Muszę mu go zabrać.
-Harry oddaj to proszę. To tylko jakieś denne wypociny.- powiedziałam niemal błagalnie- Nic ciekawego.
-Ta mi się podoba.- powiedział jakby w ogóle mnie nie słyszał- Chodź zaśpiewamy ją.
-My?- zdziwiłam się schodząc za nim do salonu.
-Tak. W końcu to duet.- stwierdził i posadził mnie przy fortepianie- Umiesz grać?
-Tak.- odpowiedziałam zgodnie z prawdą- Którą wybrałeś?
-„Can I have this Dance”- uśmiechnął się niewinnie.
-Sam śpiewasz?- zapytałam uśmiechając się od ucha do ucha.
-Nie ty śpiewasz ze mną.- powiedział- I nie ma żadnego ale.-uprzedził mnie- Wierzę w Ciebie. Przecież umiesz śpiewać.
-Ale ja nie lubię występów publicznych.- wyznałam mu zgodnie z prawdą.
-Jestem tu tylko ja, a po za tym już Cię słyszałem.- wiedziałam, że nie odpuści.
-Dobra zaśpiewam z Tobą. Siadaj obok.- spojrzał na mnie ze znakiem zapytania- Nie znam nut na pamięć.
-Oh. Okay.- powiedział i usiadł tak jak mu kazałam. Zaczęłam grać, a następnie niepewnie wydobyłam z siebie pierwsze dźwięki. Najpierw niepewnie, później już pewniej. Po chwili obok usłyszałam cudowny głos. Cudownie śpiewał. Spojrzałam na Hazzę. On patrzył na mnie i się promiennie uśmiechał. Całkowicie zatraciliśmy się w muzyce.

Rosemarie

*W tym samym czasie*

Weszliśmy do garażu. Myślałam że pojedziemy czarną hondą Civic 4D , jednak chłopcy podeszli do mini vana. Zdziwiłam się.
-Ej. Przecież jest nas tylko pięcioro, więc po co taki duży samochód?- zapytałam.
-Jeśli chcesz wracać na piechotę to możemy wziąć hondę.- powiedział Zayn.
-Jedzenie, które kupujemy z Niallem zajmuje strasznie dużo miejsca i zazwyczaj jest to więcej niż bagażnik.- wyjaśnił Liam. Uśmiechnęłam się do Horanka, który z zakłopotaniem spuścił głowę.
-Ja też dużo jem. Nie przejmuj się.- powiedziałam, a on uśmiechnął się do mnie promiennie. Wsiedliśmy wszyscy do auta i ruszyliśmy w stronę sklepu. Droga była dosyć długa, ale nikt się nie odzywał.
-Mogę mieć do was pytanie?- zapytałam przerywając ciszę między nami.
-Wal śmiało- uśmiechnął się Niall.
-Czy Harremu podoba się Camilla?- wypaliłam prosto z mostu.
-Wiesz. Wprost nam tego nie powiedział i jak się go pytaliśmy zaprzeczał, ale my wiemy swoje. Widać przecież jak na nią patrzy.- odpowiedział Lou- A czemu się pytasz?
- Uważam, że pasują do siebie.- wyszczerzyłam się.
-Może i masz rację.- powiedział Liam.
-Ja i tak myślę, że nie będą razem, a przynajmniej przez dłuższy czas.- powiedział Zayn, a my popatrzyliśmy na niego zdziwieni- No co?
-Dlaczego uważasz, że nie będą razem?- zapytał Niall.
-No przecież ona nie dopuszcza do siebie nikogo. Nie ufa nam dostatecznie, a po za tym Camilla zakochała się w jakimś chłopaku. Czytaliśmy fragment jej pamiętnika.- wyjaśnił Zayn.
-Jednak jest to miłość nieodwzajemniona.- zauważyłam.
-Dobra koniec tych gdybań. Ruszcie swoje zacne tyłki, bo już dojechaliśmy.- powiedział Louis i zaśmiał się. Wysiedliśmy z samochodu, a Lou i Niall poszli po wózki. Razem z Zaynem i Liamem weszliśmy do środka i czekaliśmy na nich.
-Kto będzie pierwszy przy Rose dostanie od niej buziaka w usta.- usłyszałam jak Louis mówi do Nialla. Odwróciłam się w ich stronę i zobaczyłam, że zaczęli biec w naszą stronę razem z wózkami. Pierwszy biegł Tomlinson, ale tuż pod koniec Niall go wyprzedził i wygrał.
-No to teraz czekam na swoją nagrodę.- powiedział Horan i przysunął się do mnie obejmując mnie w pasie.
-A ja tu nie mam nic do gadania?- zapytałam patrząc to na Louisa to na Nialla.
-Nie.- odpowiedział Tommo i złośliwie się uśmiechnął- Po za tym co Ci szkodzi jeden szybki buziak?
Spojrzałam na niego spode łba  i szybko musnęłam usta blondyna. Wyrwałam się z jego objęć i zabrałam Liamowi listę zakupów. Nie chciałam żeby zobaczyli moje zarumienione policzki. Czułam jak płoną.
-Idziemy czy będziemy tak stali?!- warknęłam na nich. Oni tylko się zaśmiali i ruszyli za mną. Szukałam wszystkich produktów z listy i wrzucałam je do wózka. Po półtorej godzinie mieliśmy wszystkie rzeczy i ruszyliśmy do kasy. Jednak za nim do niej dotarliśmy zatrzymały nas fanki chłopców.
-Możemy poprosić was o autografy i zdjęcia?- zapytała jedna z nich.
-Jasne.- odpowiedział Liam z bananem na twarzy- Rose cykniesz nam fotki?
-Oczywiście.- powiedziałam. Wzięłam do ręki aparat i czekałam aż dziewczyny się ustawią. Po chwili zrobiłam parę zdjęć, a chłopcy każdej dziewczynie dali autograf. Na pożegnanie przytulili je. Dziewczyny odeszły szepcząc między sobą. Podeszliśmy do kasy i zaczęliśmy wyciągać wszystko z wózków na ladę. Ekspedientka kiedy zobaczyła ile mamy zakupów oniemiała z wrażenia.
-To wszystko wasze?- zdziwiona zapytała.
-Tak.- odparł dumnie Niall.
-On strasznie dużo je.- powiedział Liam wskazując na Horana- Pani tu chyba nowa.
-Tak. To mój pierwszy dzien.- powiedziała i się uśmiechnęła.
-No to musi się pani przyzwyczaić, bo my tu przychodzimy co dwa, trzy dni. Jesteśmy tu stałymi klientami.- zaśmiał się Zayn.
-Dobrze wiedzieć. Zapamiętam.- kończyła wszystko kasować i podała cenę- 1573 funty i 7 pensów.
Liam wręczył jej kartę kredytową. Przejechała karta po czytniku i podała urządzenie Paynowi. Ten wpisał pin i oddał jej urządzenie, a ona mu kartę. Wszystkie siatki z zakupami zapakowaliśmy z powrotem do wózków i ruszyliśmy w kierunku parkingu. Zapakowaliśmy do niego wszystko i wsiedliśmy do samochodu.
-Jestem głodny! Jedźmy do Nando’s!- krzyknął Niall.
-Znowu?- zapytał z niedowierzaniem Tommo.
-Ostatnio jadłem trzy godziny temu, a to bardzo dawno temu. Zwykle jem co dwie godziny lub półtorej.- powiedział zasmucony.
-W sumie ja też jestem głodna.- powiedziałam i wyszczerzyłam zęby w uśmiechu.
-Trafił swój na swego.- westchnął Zayn.
-Wy potraficie tylko jeść?- zapytał z niedowierzaniem Liam.
-Nie!- krzyknęliśmy równocześnie z oburzeniem.
-Tia. I jeszcze oboje nas oszukują.- stwierdził Malik.
-Wiecie co? Oni powinni być parą. Pasują do siebie.- zaśmiał się Louis.
-Pierwszy pocałunek mają i tak już za sobą więc czemu by nie.- zaczął kpić z nas Mulat.
-Jakoś straciłam apetyt. A ty Niall?- zapytałam na maksa wkurzona.
-Ja też.- odpowiedział mi- Wracajmy już do domu.
Chłopcy zaśmiali się i Lou odpalił samochód. Ruszyliśmy, ale przez całą drogę nikt się nie odezwał. Oparłam głowę o ramię Nialla. Spojrzałam na niego, a on się delikatnie uśmiechnął. Kiedy dotarliśmy do willi wyciągnęliśmy wszystkie zakupy z bagażnika i weszliśmy do domu. Usłyszeliśmy, że ktoś gra na fortepianie i cichy śpiew. Najpierw kobiety, później mężczyzny. Domyśliłam się od razu kto śpiewa. Zastanawiałam się tylko jakim cudem Harry zdołał namówić Camillę do tego. Zostawiliśmy zakupy w przed pokoju i po cichu weszliśmy do salonu. Loczek i Camilla siedzieli przy fortepianie i śpiewali nieznaną mi piosenkę. Ona grała na fortepianie, a on patrzył na nią z uśmiechem. Ich głosy świetnie się razem komponowały. No przynajmniej moim zdaniem. Ja się aż tak dobrze nie znam na tym. Kiedy skończyli zaczęliśmy bić im brawa, a oni momentalnie odwrócili się w naszą stronę. Styles był promiennie uśmiechnięty, a Cami zarumieniła się i spuściła głowę.
-Świetna piosenka. Sama ją napisałaś?- zapytał z zachwytem Payne. Camilla pokiwała twierdząco głową.
-Jest świetna!- krzyknęli chłopcy.
-Taka sobie. Nic specjalnego.- powiedziała cicho.
-Jak możesz tak mówić?- zapytał niedowierzaniem Harry. Cami nic nie odpowiedziała, tylko zabrała zeszyt i podeszła do okna.
-Dla mnie ma ona tylko sentymentalną wartość.- powiedziała po chwili.
-Dlaczego?- spytałam z zaciekawieniem.
-Napisałam ją razem z Mattem tuż przed jego śmiercią. Wtedy też widziałam go ostatni raz żywego.- wyznała nam i cicho zaszlochała. Coraz bardziej się otwierała. Może jak tak dalej pójdzie dowiemy się wszystkiego.- Przepraszam was.- powiedziała i wyszła z salonu.
-To moja wina nie powinienem był jej do tego namawiać.- zaczął obwiniać się Hazza.
-Nie Twoja wina. Przynajmniej widać, że coraz bardziej nam ufa. Moje w końcu dowiemy się o co w tym chodzi.- powiedział Liam i poklepał Stylesa po plecach.
-Może do niej pójdę?- zaproponował Loczek.
-Nie niech zostanie sama na razie.- stwierdziłam i złapałam go za rękę.
-Rose ma rację. Jak tam pójdziemy możemy tylko pogorszyć sytuację.- zgodził się ze mną Niall.
-To co możemy zrobić?- zapytał Harry.
-Pomóż nam rozpakować zakupy.- odpowiedział Louis i wszyscy ruszyliśmy do przed pokoju.  Zabraliśmy siatki z zakupami i poszliśmy do kuchni, aby je rozpakować. Po ułożeniu wszystkiego na swoim miejscu postanowiłam zajrzeć do Camilli. Weszłam do jej pokoju i zaczęłam szukać jej wzrokiem. Siedziała na parapecie, a w rękach trzymała jakieś zdjęcie.
-Jak się czujesz?- podeszłam do niej.
-W porządku. Przepraszam za swoje zachowanie.- powiedziała cicho.
-Nie masz za co. Ile on już nie żyje?- zapytałam.
-Trzy lata. Wiem to długo i nie powinnam tak reagować, ale ja nie potrafię zapomnieć.- odpowiedziała cichutko szlochając.
-To on?- zapytałam wskazując na zdjęcie.
-Tak.- podała mi zdjęcie. Przedstawiało Camillę w krótszych włosach i w ogóle innym uczesaniu i chłopaka o niebieskich oczach i ciemnych włosach. Na mój gust był bardzo przystojny.- Miałby teraz dwadzieścia lat. Chciał otworzyć sklep ze sprzedażą samochodów i innymi akcesoriami samochodowymi oraz mały warsztat. Już wybrał nawet miejsce, niestety nie udało mu się to. Wszystko spieprzył Ben.- powiedziała ze wściekłością.
-Jak to?- zdziwiłam się.
-Może zejdziemy na dół i zrobimy jakąś kolację?- szybko zmieniła temat. Przystałam na tę propozycję i zeszłyśmy na dół. Chłopcy siedzieli w salonie i oglądali jakiś film. Zdawało mi się, że „Szklaną pułapkę 3”. Weszłyśmy do kuchni i Camilla od razu zaczęła wyciągać różne produkty.
-Co masz zamiar zrobić?- zapytałam ciekawa.
`-Jajecznicę z bekonem i grzanki z serem.- uśmiechnęła się- Zrobisz grzanki?
-Jasne. Nie ma problemu.- odpowiedziałam i wzięłam się do roboty. Po około dwudziestu minutach skończyłyśmy i rozłożyłyśmy wszystko na talerz. Cami zrobiła herbatę i poukładała wszystko na tacę. Zaniosłyśmy wszystko do jadalni i zawołałyśmy chłopców.
-Kolacja!- krzyknęłyśmy równocześnie. Usłyszałyśmy, że biegną w stronę kuchni. Wpadli z hukiem do jadalni i od razu usiedli przy stole.
-Ręce myliście?- zapytała ich Camilla.
-Już idziemy.- powiedzieli i weszli do kuchni, aby po chwili wrócić.
-Smacznego.- powiedziałam, usłyszałam głośne „dziękuję” i zabraliśmy się do jedzenia.
-Kto to złobił?- zapytał z pełną buzią Niall.
-Camilla wszystko wymyśliła i zrobiła jajecznicę, a ja grzanki.- odpowiedziałam mu z uśmiechem.
-To jest bałdo pysne.- stwierdził Blondyn.
-Z pełną buzią się nie mówi.- powiedziała z lekkim uśmiechem Cami.
-Przepraszam to po prostu jest pyszne i musiałem to skomentować.- słodził Horan.
-Nie słodź Horan, nie słodź.- zaśmiał się Harreh. Jedliśmy w ciszy, ale w pewnym momencie usłyszeliśmy dzwonek „DNA” Little Mix. Camilla wyjęła telefon i spojrzała na telefon.
-Przepraszam was na chwilkę.- powiedziała i wstała od stołu- Słucham?
-Ciekawe kto to?- zapytał Harry.
-Może Aleks?- zaproponował Liam.
-Mo…- zaczęłam, ale przerwał mi krzyk Camilli.
-Odpieprz się! Nic…

Postanowiłyśmy zmotywować naszych czytelników! No cóż .. nie kryjemy zdziwienia, że mamy dużo wyświetleń, a mało komentarzy. Tak więc postarajcie się , a rozdział będzie dodany jak najszybciej! :D 

6 komentarzy = next !